Jesteś skończonym kretynem, że tak sądzisz, ale nawet nie chce mi się wymieniać zdania z kimś takim.

Wspaniały film...

podziwiam jesli zrozumiales o co mu chodzi

Ale bzdety opowiadasz - niektórzy mogą być szczęśliwi robiąc właśnie to, czego inni robić nie mogą, wyróżniając się w jakiś sposób. Gdyby każdy myślał tak, jak ty, świat byłby pełen miałkich "szczęśliwych przeciętniaków" bez ambicji - to po pierwsze. Po drugie, koncentracja na sobie nie przeszkadza, by być dobrym człowiekiem dla innych, czego główny bohater zresztą był przykładem. A po trzecie - i najważniejsze - jest dokładnie odwrotnie, niż sobie ubzdurałeś: koncentrując się na innych, zamiast też i na sobie, człowiek budzi się z ręką w nocniku 40 lat później i zaczyna rozumieć, że w sumie nic nie osiągnął i jest nikim. A co o nim wtedy powiedzą? (po tym, jak już palnie sobie w łeb) - "no w sumie fajny był, nawet sympatyczny, pomógł mi kiedyś trochę".

Optymistą to Ty nie jesteś, czasem i mnie podobne przemyślenia "dotykają" ;) Pozdrawiam.

Co ten "użytkownik usunięty" p***ł za głupoty :D. Każdy ma swoją definicję szczęścia, inny charakter, inne sposób bycia, inne ambicje itd. Ja dokładnie rozumiem chłopaka z filmu, bo właśnie kiedy dążyłem do swoich celów i je osiągałem to byłem najszczęśliwszy. Gdy dotarłem do jednego odbierałem kolejny i tak jest do dziś. Takie podejście nie przeszkadza też kochać innych i im pomagać. Zmieniają się tylko proporcje, bo dziwne, żeby człowiek z 40-stką na karku myślał jak 20- latek.